bir ucundan dünyanın yazıyorum
bunu bilesin istiyorum
ağaçlar titreşiyor burada
dalları renk renk dilek çaputları
neye yarar
dünyada her gün azalırken
yeryüzünde ağaçlar
durmadan durmadan
sarı kımızı yeşil mavi
çaputlar bağlıyorum
yerin altında kıpırdanışlar
itiraf ediyor asık yüzlü kişiler
biz yok ettik dünyayı
insan görmüyor hırsını
hiç bir şeye saygısı yok
sadece yok ediyor her şeyi
dalga dalga öfkesiyle
hem kendini hem insan kardeşini
obasını otağını ocağını
neden
hiçbir şey
koca yanılmışlıklar dağı
yanan kulelerin doruklarında
soluyor son aydınlık
yalnız boşluk
yalnız çığ
sıkıntı ve acınma
bütün aşklar kırgını ozanlar
güzelim karamsar yurtlar çağı
donarak ölelim
bombalar düşsün ölelim
salgınlar çıksın ölelim
yurdundan çıkıp başka bir yerde ölelim
bizler yaşamışken
bunca acı
çaputlar bağlıyorum
burada bu bozkırda son kalan ağaca
sarı kırmızı yeşil mavi
binlerce çaput takıyorum
son bir dilek
sadece yaşamak için
Mehmet Özgür Ersan