Kardeşlerim!
Kader, aşkla ölümü
Aynı anda yarattı
Aşk ki
Büyük hüzün
Kederin içinde teselli
Belki de dünyadaki en acıklı şey
Sevidir
Düşün çocuğu
Düş kırıklığının babası
Yinede ölüme karşı tek çare
Ölümün ikiz kardeşi
Cimrilik değil mi bekaret
Ellerimle soydum seni.
İlkyaz yaprağı gibi dişi
Orman soluklu, diri…
Denize bakıyorduk oysa
Kayık limanına
Dalgalar ve mehtap…
Esridim teninin en gizli yerinde
Titredi ellerin
Uyuştu içinde yabancı bir gül ağacı
Bırak
Mutlu olsun, mutsuz olsun
Öğreneyim ummayı ölümsüzlüğümü
Yaşamak değil mi
Kendini vermek
Sonsuzca sürsün diye
Başka bir bedende
Vücutları birleştiren esrime
Ruhları ayrıştırır
İçgüdünün yıkıcı duvarlarında
Sonsuza kadar sürsün
Yaşam yenilensin diye
Mehmet Özgür Ersan
